onbegrip

  • Avatar van britteeeh
    britteeeh op 6 juni 2011
    Ik ben er op mijn achtste achtergekomen dat ik inspannings astma heb; naar het ziekenhuis geweest en medicijnen (ventolin en flixotide) gekregen. De medicijnen werkten heel erg goed, ik had totaal geen last meer van mijn astma. Het ging zo goed, dat ik na een jaar mijn medicijnen af mocht bouwen. Dat deed ik, en ik had nergens meer last van.

    Maar ergens aan het eind van vorig jaar kwam het weer terug. Ik moet ongeveer een uur naar school fietsen, en ik merkte dat het steeds minder makkelijk ging en dat het ademen tijdens het fietsen steeds moelijker werd. Na een tijdje kreeg ik ook steeds vaker een aanval. Dus ben ik naar de huisarts gegaan, en kreeg ik weer een recept voor ventolin en flixotide. Maar nu werkten de medicijnen niet zo goed meer, sterker nog, ik kreeg steeds vaker aanvallen en die gingen ook steeds langer duren. Inmiddels ging hockeyen ook niet lekker meer, en gym ging ook niet altijd goed. Dus ben ik weer naar de huisarts gegaan, en toen kreeg ik weer ventolin en flixotide, maar alleen in een hogere dosis (200mg/dosis). Dit hielp ook niet echt, en het werd steeds erger. Ik had bijvoorbeeld een hockeywedstrijd, en ik heb daar bijna twee uur(!) benauwd aan de kant gezeten.

    Inmiddels begon school ook moeilijk te doen. Ik had namelijk ook steeds vaker aanvallen bij hele kleine inspanningen zoals de trap op lopen. School vond dit storend, en iedere keer als ik nu een aanval heb, moet ik gelijk naar huis. Hierdoor mis ik heel veel les, en zijn mijn cijfers ook ontzettend achter uit gegaan. Maar het ergst vind ik nog hoe mijn vriendinnen erop reageren. Eerst waren ze heel aardig en zorgzaam, maar na een tijdje was dit helemaal niet meer zo. Ze gebruikten me alleen maar om lessen te missen, en maakten onderling ruzie wie er nu 'aan de beurt' was om een les te missen. Toen ik ze vertelde dat het voor mij heel erg voelde alsof ze me alleen maar gebruikten, werden ze boos en gingen ze naar mijn mentor om te zeggen dat mijn astma-aanvallen nep waren en dat ik het alleen maar gebruikte om lessen te missen. Mijn mentor geloofde dit, en een paar dagen later moest mijn moeder op gesprek komen bij de afdelingsleider. Die zei dat ze niet snapte waarom mijn moeder niet al jaren geleden met mij naar de psycholoog was gegaan, en dat het echt niet goed met me ging. Ik vind dit echt heel erg, vooral omdat het gewoon nergens op slaat. Met mijn 'vriendinnen' heb ik nu nog steeds ruzie, en het is zelfs zo erg dat ik gevraagd heb of ik volgend jaar alsjeblieft naar een andere klas mag. Dit is goed, dus nog twee weken en dan kan ik weer opnieuw beginnen, en hopelijk begrijpen die kinderen me wel.

    Overigens gaat het wel wat beter met mijn astma, en heb ik minder vaak aanvallen. Het is wel nog steeds zo dat als ik een aanval heb, die dan ook langer dan een uur duurt. Volgende week ga ik weer naar het ziekenhuis, en ik hoop dat ik dan andere medicijnen krijg waardoor aanvallen wel snel weer over gaan.

    Ik vraag me af of ik de enige ben waarbij dit zo gaat, en of er mensen zijn die misschien tips of zoiets hebben over hoe ik hier mee om moet gaan.

    Britte
  • Avatar van hartjeRemco
    hartjeRemco op 15 juni 2011
    Ik ben er op mijn achtste achtergekomen dat ik inspannings astma heb; naar het ziekenhuis geweest en medicijnen (ventolin en flixotide) gekregen. De medicijnen werkten heel erg goed, ik had totaal geen last meer van mijn astma. Het ging zo goed, dat ik na een jaar mijn medicijnen af mocht bouwen. Dat deed ik, en ik had nergens meer last van.

    Maar ergens aan het eind van vorig jaar kwam het weer terug. Ik moet ongeveer een uur naar school fietsen, en ik merkte dat het steeds minder makkelijk ging en dat het ademen tijdens het fietsen steeds moelijker werd. Na een tijdje kreeg ik ook steeds vaker een aanval. Dus ben ik naar de huisarts gegaan, en kreeg ik weer een recept voor ventolin en flixotide. Maar nu werkten de medicijnen niet zo goed meer, sterker nog, ik kreeg steeds vaker aanvallen en die gingen ook steeds langer duren. Inmiddels ging hockeyen ook niet lekker meer, en gym ging ook niet altijd goed. Dus ben ik weer naar de huisarts gegaan, en toen kreeg ik weer ventolin en flixotide, maar alleen in een hogere dosis (200mg/dosis). Dit hielp ook niet echt, en het werd steeds erger. Ik had bijvoorbeeld een hockeywedstrijd, en ik heb daar bijna twee uur(!) benauwd aan de kant gezeten.

    Inmiddels begon school ook moeilijk te doen. Ik had namelijk ook steeds vaker aanvallen bij hele kleine inspanningen zoals de trap op lopen. School vond dit storend, en iedere keer als ik nu een aanval heb, moet ik gelijk naar huis. Hierdoor mis ik heel veel les, en zijn mijn cijfers ook ontzettend achter uit gegaan. Maar het ergst vind ik nog hoe mijn vriendinnen erop reageren. Eerst waren ze heel aardig en zorgzaam, maar na een tijdje was dit helemaal niet meer zo. Ze gebruikten me alleen maar om lessen te missen, en maakten onderling ruzie wie er nu 'aan de beurt' was om een les te missen. Toen ik ze vertelde dat het voor mij heel erg voelde alsof ze me alleen maar gebruikten, werden ze boos en gingen ze naar mijn mentor om te zeggen dat mijn astma-aanvallen nep waren en dat ik het alleen maar gebruikte om lessen te missen. Mijn mentor geloofde dit, en een paar dagen later moest mijn moeder op gesprek komen bij de afdelingsleider. Die zei dat ze niet snapte waarom mijn moeder niet al jaren geleden met mij naar de psycholoog was gegaan, en dat het echt niet goed met me ging. Ik vind dit echt heel erg, vooral omdat het gewoon nergens op slaat. Met mijn 'vriendinnen' heb ik nu nog steeds ruzie, en het is zelfs zo erg dat ik gevraagd heb of ik volgend jaar alsjeblieft naar een andere klas mag. Dit is goed, dus nog twee weken en dan kan ik weer opnieuw beginnen, en hopelijk begrijpen die kinderen me wel.

    Overigens gaat het wel wat beter met mijn astma, en heb ik minder vaak aanvallen. Het is wel nog steeds zo dat als ik een aanval heb, die dan ook langer dan een uur duurt. Volgende week ga ik weer naar het ziekenhuis, en ik hoop dat ik dan andere medicijnen krijg waardoor aanvallen wel snel weer over gaan.

    Ik vraag me af of ik de enige ben waarbij dit zo gaat, en of er mensen zijn die misschien tips of zoiets hebben over hoe ik hier mee om moet gaan.

    Britte



    Hee Britte!

    Ik zelf ben een meid van 17 jaar en ben anderhalf jaar geleden erachter gekomen vrij ernstige astma te hebben. Word zelf in mijn doen en laten ook erg belemmerd hierdoor, ook erg herkennend dat zelfs het de trap op lopen je al erg benauwd maakt. Ik zelf heb niet erg last van het onbegrip, al heb ik wel dat als ik bij sport aan de kant ga zitten ik gauw als mietje word beschouwd. Gelukkig weet ik zelf wel beter en trek ik mij er weinig van aan.

    Ik kan me voorstellen dat het erg vervelend is voor je om zoveel onbegrip te hebben, vooral van je 'vriendinnen' vind ik het erg zwak. Als tip zou ik je geven er gewoon niet aan te denken en zelf wel beter te weten, al klinkt dit natuurlijk makkelijker dan gedaan. Ik zelf vind het erg fijn om met mede-astma-ers te praten over de problemen die het met zich meeneemt. Misschien is dat ook een tip;)

    Hoe gaat het nu met school enzo dan?

    xx Sarina
  • Avatar van britteeeh
    britteeeh op 16 juni 2011
    Hee Britte!

    Ik zelf ben een meid van 17 jaar en ben anderhalf jaar geleden erachter gekomen vrij ernstige astma te hebben. Word zelf in mijn doen en laten ook erg belemmerd hierdoor, ook erg herkennend dat zelfs het de trap op lopen je al erg benauwd maakt. Ik zelf heb niet erg last van het onbegrip, al heb ik wel dat als ik bij sport aan de kant ga zitten ik gauw als mietje word beschouwd. Gelukkig weet ik zelf wel beter en trek ik mij er weinig van aan.

    Ik kan me voorstellen dat het erg vervelend is voor je om zoveel onbegrip te hebben, vooral van je 'vriendinnen' vind ik het erg zwak. Als tip zou ik je geven er gewoon niet aan te denken en zelf wel beter te weten, al klinkt dit natuurlijk makkelijker dan gedaan. Ik zelf vind het erg fijn om met mede-astma-ers te praten over de problemen die het met zich meeneemt. Misschien is dat ook een tip;)

    Hoe gaat het nu met school enzo dan?

    xx Sarina


    hooi Sarina!

    Ik ben laatst naar iemand van de GGD (ook vertrouwenspersoon bij mij op school) geweest, en daar heb ik mn hart bij gelucht. Volgens mij denkt ze nu echt dat ik zwaar depresief ben, maar dat kan me niet zo veel schelen. ze zei in ieder geval wel dat het goed was om er met mede-astma-ers over te praten, daarom heb ik dit forum ook opgezocht =) ze heeft ook een mailtje naar mijn mentor van volgend jaar gestuurd, over dat ik het niet prettig vind hoe school met mijn astma omgaat. Ik hoop dat dat helpt, maar ik denk dat ik hierdoor alleen nog maar meer gezeik mee krijg. Maarja, het is het proberen waard!

    xxx Britte
  • Avatar van hartjeRemco
    hartjeRemco op 20 juni 2011
    Heee Britte!

    Top! Ik heb zelf ook heel veel vertrouwenspersonen gehad. Lucht wel erg op inderdaad! Bij mij dachten ze afgelopen jaar ook dat ik depressief ben, want ze hadden helemaal maatschappelijk werk erbij gehaald. En dit puur omdat mijn gezondheid echt van 1 tot 10 op 3 staat. Ik hoop dat die mail inderdaad helpt, zo niet? Mijn begrip heb je! Ik weet hoe zwaar het is, en hoe erg astma je soms in een dal kan trekken.. Ik hoop echt dat je wat meer begrip in je nabije omgeving gaat krijgen!

    xx Sarina