Piepend naar school

Door Kim van Rooij op 31 mei 2010

Je kent het wel, gezellig naar school fietsen met je vriend (-inn)en. Kletsen, lachen en tegelijkertijd door blijven trappen. Je schaamt je ervoor om te vragen of ze langzamer willen fietsen, want je wilt ze niet ophouden. Dus je fietst maar door en probeert ze niet te laten merken dat je benauwd bent. Het is nog best wel een eindje fietsen.
"Gaat het nog?" vraagt je allerbeste vriend(-in). Ze heeft het natuurlijk wel in de gaten. Je begint te piepen en te hoesten en vervolgens kun je niet anders dan stoppen en je medicijnen innemen. Het duurt even voordat het helpt, maar helpt het eigenlijk nog wel? Dat is altijd maar de vraag. En nu komen we allemaal te laat.

Het is frustrerend en oneerlijk. Het helpt nog steeds niet, maar je probeert toch maar weer terug op je fiets te stappen. Hoe lang nog? De laatste meters lijken wel kilometers en je voelt je steeds benauwder worden. Eenmaal op school kun je het niet meer opbrengen om rechtop te lopen. Je vrienden begeleiden je mee naar binnen en je gaat zitten op de dichtstbijzijnde stoel. Je voelt al dat het weer goed mis is en dat de benauwdheid niet meer over gaat. Je vriendin komt met een glas water, maar zelfs daar heb je geen lucht meer voor. De rest kun je wel raden.

Het is een van de gevolgen als je niet goed naar je lichaam luistert. Vooral bij pubers komt het vaak voor dat ze zich proberen te verzetten tegen het feit dat ze ziek zijn. Schaamte speel hierbij een grote rol. Je denkt te moeten voldoen aan eisen die leeftijdsgenootjes bepalen. Bang om uitgelachen te worden of erger zoals gepest. En we weten hoe gemeen anderen kunnen zijn.

Dit is een van de oorzaken dat jongeren benauwd naar het ziekenhuis moeten. Het niet durven innemen van je medicijnen in de klas. Het meedoen met roken.

Wat vinden jullie? Is het niet ontzettend stoer om je juist daarvan niets aan te trekken?

Astma heb je nou eenmaal. Het hoort bij wie je bent en dat is niets waarvoor je je hoeft te schamen!!