Wachten op de operatie

Als je kind een operatie moet ondergaan, zorgt dat voor veel spanning. De aangeboren hartafwijking kwam al als een schok en daar komt de operatie nog eens bij.

Moeilijk is het lange wachten tijdens de ingreep, en dan al die vragen: wanneer begint de operatie, hoe lang duurt het, hoe gaat het aflopen? En waar ga je zitten wachten. Het ziekenhuis is vaak niet de prettigste omgeving, maar veel ouders willen contact houden. Een tijdje na de operatie komt vaak pas het echte besef van wat er gebeurd is. Sommige ouders kunnen deze intense gebeurtenis, zelfs na vele jaren, nog steeds herbeleven als gisteren.

Monique van der Wiel, moeder van Kelsey

Maatschappelijk werk heeft ons begeleid, ook toen we zaten te wachten tijdens de operatie. Ze blijven in de buurt en zijn er als je ze nodig hebt. Ze lopen ook mee naar de operatiekamer en zo. Alles is zo nieuw en je weet niet wat het is om een baby’tje te hebben en dan krijg je dit!
Tijdens de operatie zat mijn man op haar kamertje te wachten en ik was buiten een sigaretje aan het roken, even weg.

Viola Hogenboom

Toen Sven voor de derde keer aan zijn hart geopereerd was, maakte ik me wel zorgen. Ik weet nog precies wat er gebeurde. Alle opa’s en oma’s zaten hier aan tafel met de telefoon in het midden. Toen na de operatie papa en mama opbelden en zeiden dat Sven nog leefde, begon iedereen te huilen.

Imelda van Meggelen, moeder van Sebastiaan

De verpleegkundige adviseerde ons om tijdens de operatie iets te doen en niet te gaan zitten afwachten, dus we gingen naar de Makro. Ze belden sneller dan verwacht, dat alles goed gegaan was. Pas later ga je het allemaal beseffen. Ik ben zo in paniek geweest. Dat vergeet je nooit meer.

Robert Jan en Mirjam Dubbeldam, ouders van Kirsten

We waren thuis en het ziekenhuis zou ons bellen als ze klaar waren. Ik heb in de tuin gewerkt. Het ging allemaal zo snel, pas later ga je er over na denken.

Cor en Jenny de Jong, ouders van Romy

Medisch personeel dient goed in te schatten wat er om kan gaan in de gedachten van de ouders. Romy zou ’s morgens om 08.00 uur geopereerd worden en het zou ongeveer vijf uur duren. We kregen echter pas om 16.00 uur een telefoontje dat de operatie geslaagd was. En niet omdat de operatie zolang uitliep maar doodleuk omdat er iemand tussengekomen was en die werd eerder geholpen. Wij zaten natuurlijk wel in de rats. Later hebben we nog gezegd dat we dat niet netjes vonden. Ze moeten ouders wel op de hoogte houden van de voortgang. Dat stelt gerust.

Ella Reichwein, moeder van Sandra

We hielden de moed erin, maar waren best bang voor wat er kon gebeuren. We brachten haar om 12.00 uur weg. De operatie zou een uur of vijf duren dus we verwachtten om 17.00 uur een telefoontje, maar dat werd 18.00 uur. We zaten met anderen in een wachtkamer en hoorden de meest afschuwelijke verhalen, dat was niet fijn. Toen ik dat later vertelde aan de IC zuster vond ze het jammer dat ze dat niet wist. Maar je voelt je zo klein op dat moment, je weet niet waar je naar toe moet met je vragen. Terwijl we toch heel mondig zijn.

Jan en Irma Westerlaken, ouders van Sam

Tijdens de operatie werden de vaten opnieuw aangesloten en werd het gaatje dichtgemaakt. Met de pieper op zak liepen we door Utrecht om de tijd te doden.