Je astma de baas

Controle over je astma is soms een taai gevecht, vooral met je zelf. Je moet er veel voor doen en laten. En vooral je grenzen leren. Het zou mooi zijn als je precies weet hoe je je astma onder controle krijgt en houdt. Je de ene ademhaling van de andere kunt onderscheiden en je precies weet tot hoever je kunt gaan met sporten of uitgaan.

Zelf je medicijnen leren nemen is een eerste belangrijke stap naar zelfstandigheid. Bij sommige kinderen gebeurt dit al van jongs af aan. Maar niet iedereen is hetzelfde, de een kan het beter aan dan de ander. Het is ook een klus om altijd helemaal precies volgens de voorgeschreven methode je medicijnen in te nemen onder alle omstandigheden. Als je alles uit je leven kunt halen, zonder in de problemen te komen, ben jij je eigen astma de baas.

Yvonne Kroezen, moeder van Marnix en Kim

Ik wil ook dat ze het zelf doen, ze zijn er ook oud genoeg voor. We hebben na het eten ’s ochtends en ’s avonds vaste puffmomenten. Ze letten er zelf op, maar ik houd wel een oogje in het zeil. Het belangrijkste is dat als ze benauwd zijn, ze ook zelf hun medicatie toepassen.

Klik hier om het hele interview te lezen.

Kim van Rooij

Nu wil ik fitness doen. Ik ben het langzaam aan het opbouwen. Ik kan nu beter naar mijzelf luisteren en mijn grenzen bepalen. Dat doe ik ook echt. Anders gaat het weer fout.

Goed luisteren naar je eigen lichaam en jezelf nooit overbelasten. Goed je rust nemen als je benauwd bent en je medicijnen innemen. En als het goed gaat, alles doen wat anderen ook doen. Niet denken dat je iets niet kunt, maar positief blijven.

Klik hier om het hele interview te lezen.

Christel Linssen, Longverpleegkundige, Eindhoven

Ik help ze wat meer afstand te nemen. Door ze te laten luisteren naar wat de kinderen zelf aangeven. Vooral in de puberteit is dat nodig. Pubers willen los, maar bij ernstige vormen van astma hebben ze hun ouders wel nodig. De balans is lastig, sommige ouders kunnen zich daarin verliezen. Ik probeer ze dan te helpen door de druk wat van ze af te halen. Door wat vaker te bellen om te vragen hoe het gaat. Dan kunnen ze weer even vooruit

Klik hier om het hele interview te lezen.

Anneke Jellema

Ik houd niet altijd rekening met mijn astma. In een hockeywedstrijd loop ik nog wel eens door. Ik ben een keer van benauwdheid blauw aangelopen en twee keer door mijn benen heen gezakt. Dan zat ik redelijk fanatiek in het spel. Soms ben ik al te ver en dan merk ik het gewoon niet meer, totdat het echt misgaat. Maar mijn grenzen heb ik nu wel redelijk gevonden.

Ik kan in principe alles, maar ik moet goed plannen. Gister ben ik boven mijn boeken in slaap gevallen. Ik slaap gewoon meer en ben eerder moe. Maar verder probeer ik zo veel mogelijk te doen.

Klik hier om het hele interview te lezen.

Theo Jellema en Martien Ten Wolde, ouders van Anneke

Er zijn wel momenten waarop ze zoiets heeft van; stik maar met alles, ik ga gewoon door tot ik erbij neerval! Bij hockey bijvoorbeeld. Dan ben ik wel eens boos. Dan is ze de dag daarna helemaal niks waard. Daar baal ik dan van.

Mitchell Achthoven

Je bent jong en kent de consequenties van bepaalde beslissingen nog niet. Dus als je moet kiezen tussen nu spelen of eerst tien minuten vernevelen en daarna pas spelen, dan is de keuze snel gemaakt als je jong bent. In Davos kreeg ik psychisch-motorische therapie, om mijn lichaam en mijn grenzen te leren kennen. Wat je wel en niet kunt en wanneer je moet puffen. Ik denk dat dat voor jongeren het grootste probleem is, het leren kennen van je grenzen.

Ik kon moeilijk keus maken tussen wat leuk en wat verstandig was. Ik koos vaak voor het leuke. Ik kende mijn grenzen niet en ging er overheen. Dan werd ik benauwd en werd ik weer opgenomen. Ik heb dus vooral geleerd om mijn grenzen te kennen, en nu ik ouder word kan ik ook beter afwegen of iets het waard is of niet.

Klik hier om het hele interview te lezen.

Marijke Tibosch, Orthopedagoog en Gezondheidszorgpsycholoog, Nijmegen

Ouders die vonden dat hun zoon van 12 zelf voor zijn medicijnen moest zorgen. Het kind was best vroeg in de puberteit en ging zich afzetten tegen zijn ouders. Tijdens de gesprekken kwamen we erachter dat deze jongen toch wat meer aandacht nodig had, ook op school. De ouders en kinderarts dachten dat hij dat zelf zou moeten kunnen, maar toch bleek dat dit kind wat meer sturing wilde van zijn ouders.

Klik hier om het hele interview te lezen.