Ik ben zo boos geweest

Denise (16) heeft het lange QT syndroom (hartritmestoornissen). Ze doet mbo verpleegkunde.

Wat heb je precies?

Ik heb het lange QT syndroom, dat zijn hartritmestoornissen. Als ik mezelf inspan of in het water spring of als iemand mij laat schrikken, gebeurt er iets met mijn sinusknoop. Dan pompen mijn kamers het bloed niet meer door mijn hele lichaam heen. Een tijd geleden is het bij zwemmen een keer goed misgegaan.

Wat gebeurde er?

Ik had zwemles en toevallig zag iemand mij bewusteloos op de bodem liggen. Toen ben ik door de badmeester naar boven gehaald en daarna moest ik overgeven.

Wisten ze meteen wat er aan de hand was?

Nee, ik viel vaak weg, maar omdat ik heel druk was en snel hyperventileerde dachten mijn ouders dat het daardoor kwam. Na het zwembadincident gingen we wel naar de EHBO, maar daar konden ze niks vinden. Totdat een kinderarts me een keer zag. Die stuurde me door naar het ziekenhuis voor een hartfilmpje, en daaruit bleek dat er iets niet goed was. En zo zijn we naar het Sophia Kinderziekenhuis doorverwezen. Ik was toen een jaar of tien.

Heb je er al lang last van?

Ik heb het al mijn hele leven. Rond mijn 7e had ik het op zwemles en later nog een keer op mijn 10e.

Heb je er vaak last van?

Sinds ik medicijnen slik, heb ik er geen last meer van. Ik slik bètablokkers. In het begin twee keer daags en nu een keer 's ochtends, liefst voor 12.00 uur.

Wat gebeurt er als je je medicijnen niet neemt?

Dan krijg ik weer hartritmestoornissen. Tot nu toe ben ik steeds uit mezelf bijgekomen, maar ik kan er ook inblijven.

Slik je elke dag je medicijnen?

Ja. Ik vergeet het nooit. Het is voor mijn eigen gezondheid. Het zou heel stom zijn als ik het niet zou doen. Ik heb er geen moeite mee, het is een automatisme geworden.

Mag je alles doen?

Toen ik het net wist, mocht ik bijna niks meer, ik was verbaasd dat ik nog mocht fietsen. Maar nu doe aan ik windsurfen, tennis, snowboarden. Alles eigenlijk. Ik ben alleen gestopt met atletiek. Ik mocht geen wedstrijden meer doen en ik wil eigenlijk altijd uitblinken. Toen ik niet meer echt mocht presteren, had het voor mij niet zoveel zin meer.

En in het water springen?

Eigenlijk niet. Alleen heel langzaam, geleidelijk. Eerst mijn polsen en mijn enkels natmaken, wat water over me heen gooien en dan heel rustig het water in.

Dus het is niet zo'n goed idee om jou in het water te duwen?

Nee. Dat voorkom ik door niet te dicht bij de rand te gaan staan.

Wat doe je voor opleiding?

Ik volg de opleiding mbo verpleegkunde. Presteren zit in mijn aard. Ik ben best ambitieus.

Hoe is de samenstelling van jullie gezin?

Ik heb een jonger broertje.

Vind je het moeilijk om andere kinderen uit te leggen wat je hebt?

In het begin had ik er heel veel moeite mee. Je krijgt te horen dat je iets aan je hart hebt! En je hart is ongeveer het belangrijkste orgaan van je lichaam en als daar iets mis mee is... Het was niet gemakkelijk.

Hoe uitte zich dat?

Ik trok me terug en wilde het er niet over hebben. Mensen moesten alles maar aan mijn moeder vragen. Ik ontkende het gewoon en was er boos om. Ik heb ook een gedicht geschreven over mijn boosheid. De dokter had het ook gelezen en die was er wel van geschrokken. Ik ben toen met haar gaan praten en ook met mijn ouders. Dat hielp wel.

Had je er nare gedachten over?

Ja, helemaal als mijn vriendinnen leuke dingen gingen doen. Ik mocht niks meer. Ik was niet depressief, maar wel boos. Rond mijn elfde had ik echt een dieptepunt.

Wanneer ging het weer beter?

Toen ik in de brugklas kwam. We gingen naar Disneyland en ik kreeg van de dokter brieven mee om in de klas uit te delen. Iedereen begon te vragen wat ik had en toen heb ik de knop omgezet en het aan de hele klas verteld. En dat luchtte eigenlijk wel op. Mijn moeder had wel eerder verteld dat er iets aan de hand was.

Schaamde je je ervoor?

Ja, omdat ik niet zo ben als de anderen. Ik heb iets waardoor ik sommige dingen niet kan en dat vond ik best erg. Ik wilde altijd doen wat de anderen ook deden, en dat lukte niet.

Hoe is dat nu?

Op zich vind ik het niet zo erg meer. Ik doe nu alles wat ik leuk vind en wat ik kan. Alleen geen wedstrijden. Het mag wel van mijn dokter, maar door de medicijnen is mijn conditie minder, dus dan heeft het niet zo'n zin. Je kunt er niks aan veranderen, dus je moet je er bij neerleggen.

Droom je er wel eens over?

Nee. Maar soms denk ik wel eens dat het mis kan gaan.

Hoe denk je over later?

Ik had een tijdje terug een serieus vriendje en toen begon ik na te denken over kinderen krijgen. Mijn moeder wist daar wel wat over. Ik heb 50% kans dat ik een kind krijg dat iets ergers krijgt dan ik en 50% kans dat mijn kind hetzelfde krijgt als ik. Ik hoop echt, zelfs als het erger zou zijn, dat mijn kind wel een goede jeugd krijgt.

Vind je dat je moeder bezorgd is?

In het begin wel, maar nu niet meer zo.

Ben je wel eens gepest?

Nee, en dat hadden ze ook niet moeten proberen.

Heb je een tip voor andere kinderen?

In het begin lijkt het onmogelijk om verder te gaan, het is echt een klap. Maar na een tijdje wordt dat minder. Als je je medicijnen goed slikt en open bent tegenover anderen, valt het best mee. Soms vergeet ik zelfs dat ik het heb. Ik slik mijn medicijnen, maar verder heb ik er geen last meer van.