Ik ben trots op mijn litteken

Michelle (15) is geboren met een transpositie van de grote vaten. Ze heeft daarnaast nog diabetes en een halfzijdige verlamming. Michelle zit nu in de vierde klas vmbo-t van de Mytylschool en hoopt dit jaar in een aantal vakken examen te doen.

Hoe voel je je?

Ik voel me heel goed, veel beter. Ik kan weer aan alles meedoen op school, ook aan gym. Alleen op het moment niet. Ik ben pas van de trap gevallen en ben nog een beetje duizelig.

Hoe voelde je je voor de laatste operatie?

Ik was heel erg ziek maar wist niet hoe erg het met me was. Dat hoorde ik pas de avond voor de operatie. Ik schrok heel erg en had het liever niet geweten. Ik had bijna geen moed meer. Maar ik ben nu wel extra blij. Ik kan nu gewoon met vriendinnen naar de film.

Hoe reageert je omgeving?

Ze kijken me na omdat ik een verlamde hand heb, maar daar trek ik me nu niets meer van aan. Vroeger wel, toen werd ik er verdrietig van. Ik heb nu wat meer zelfvertrouwen gekregen, onder andere door mijn vrienden op school en in het dorp.

Praat je gemakkelijk met je vrienden over je ziekte?

Ik vertel altijd alles. Ik vind het niet erg om erover te praten, maar het beheerst niet mijn leven. Ik heb veel vrienden en vriendinnen, ze helpen me de positieve dingen te blijven zien als het even tegenzit. Mijn vrienden komen graag bij mij, omdat hier veel mag.

Voel je je anders dan anderen?

Nee, ik ben net zoals alle kinderen. Ik wil ook niet anders behandeld worden. Ik maak wel heftige dingen mee, maar ik blijf positief en optimistisch. Ik maak me ook geen zorgen om de toekomst. Ik ben niet bang. Ik denk: 'Dat was toen en nu kan ik gewoon verder.'

Wat wil later worden?

Iets met toerisme. Ik vind talen heel leuk, en vooral Engels.

Ben je zelfstandig in het nemen van je medicijnen?

Mijn moeder doet nog heel veel. Ze zet alle pillen klaar en helpt me met alles. Ik zou het wel zelf kunnen denk ik: 'Maar het is wel gemakkelijk zo.' Ik ben ook pas net uit het ziekenhuis, sinds 19 augustus. Ik heb er twee maanden gelegen, en daarvoor, met vijf weken ertussen, nog eens drie maanden. Ik ben net weer een beetje aan het wennen thuis.

Heb je een pomp?

Ik wil geen pompje voor de diabetes. Ik heb een trauma gekregen voor infusen, door alle operaties, en een pomp doet me daar te veel aan denken. Ik spuit gewoon insuline.

Neem je trouw je medicijnen?

Ik realiseer me heel goed hoe belangrijk die pillen voor me zijn. Ik zou soms wel willen dat het anders was, dan denk ik: 'Had ik maar geen suikerziekte.' Ik heb wel de pest gehad aan die insuline, maar als ik niet spuit, dan word ik ziek.

Ben je wel eens boos?

Af en toe wel ja. Dan denk ik: Wat shit dat dit mij is overkomen.' Ik kan me goed afreageren door muziek te draaien of gewoon te huilen. Maar ik probeer altijd positief te blijven kijken. Ik kan er gelukkig ook goed over praten met vrienden op school. We hebben het er niet de hele tijd over hoor, ze willen ook dat ik het leuk heb.

Schaam je je voor je littekens?

Nee, daar ben ik juist trots op. Ik heb er keihard voor moeten vechten.

Ben je een vechter?

Ik ga altijd gewoon door, ook als het even tegenzit.

Heb je een tip voor andere kinderen?

Blijf altijd positief denken en praat met anderen over jezelf. Het is goed om je hart te luchten.