Net een olifantje

Rosanne Korpershoek (14) heeft een DCRV double chambered right ventricle. Zij was eerst geopereerd aan een VSD. Vervolgens is er een obstructie ontstaan in het outflow traject van de rechter ventrikel (RVOT).

Wat heb je aan je hart?

Op mijn 7e ben ik geopereerd aan mijn linkerkant en op mijn 13e aan mijn rechterkant. Welke klachten ik had voor de eerste operatie weet ik niet meer. Maar voor de tweede operatie was ik met korfbal en fietsen snel moe en duizelig. Met inspanning had ik last. In het ziekenhuis zeiden ze echter dat het er niets mee te maken had. Maar uiteindelijk is het wel beter geworden na de operatie.

Dacht je dat het met je hart te maken had?

Nee, eerst niet. We gingen naar de huisarts en die zei dat als het nog een keer gebeurde, dat we dan het ziekenhuis weer moesten bellen. Toen we daarna op controle kwamen zeiden ze dat ik toch nog een keer geopereerd moest worden.

Zag je op tegen de operatie?

Toen ik het net hoorde moest ik wel huilen. Ik vond het niet leuk, maar eenmaal in het ziekenhuis liet ik het gewoon gebeuren. Ik heb er niet heel erg mee gezeten en vond het ook niet eng. Ik ben in maart geopereerd en lag maar een week in het ziekenhuis. Toen nog een week thuis geweest en daarna weer rustig aan naar school. Eerst een uurtje en dan steeds langer. Na een week ging ik alweer op de fiets.

Hoe reageerden de kinderen op school?

Kinderen die mij niet kenden vroegen er wel eens naar, maar reageerden heel normaal. Vrienden zeiden er nooit wat van. Vroeger met gym en met omkleden deed ik wel eens een handstand en dan was mijn litteken net een olifantje. Met twee oogjes en een heel lange slurf! Dat was wel grappig. Ik ging er ook leuk mee om. Ik zit er niet mee. Ik ben het zo gewend, weet niet anders. Ik ben er niet echt trots op, maar ik zit er ook niet mee.

Hoe voel je je nu?

Ik voel me goed. Heb geen klachten meer.

Denk je nog wel eens terug aan de operatie?

Aan de eerste niet, dat weet ik niet meer zo, maar de tweede wel. Daar herinner ik me het meeste van. Soms denk ik er wel eens aan.

Hoe gaan je ouders met jou om?

Ze zijn niet overbezorgd of zo. Ze gaan niet anders met mij om dan met mijn broertje en zusje. Ik heb ook niet het idee dat ik iets niet mag of zo. In het ziekenhuis hadden ze gezegd dat ik na acht weken weer alles mocht doen wat ik wilde. Mijn litteken is nog wel gevoelig, daar pas ik wel een beetje mee op, dat er niet iets tegenaan komt of zo. Maar verder doe ik gewoon alles. Ik vind ook niet dat mijn ouders mij te veel op mijn huid zitten.

Heb je wel eens last van je litteken?

Ik had een plekje op mijn arm dat door een plastisch chirurg weggehaald was. Bij de controle keek die plastisch chirurg eigenlijk meteen naar mijn litteken van de hartoperatie en niet naar het plekje op mijn arm! Hij ging er meteen aan voelen en kijken en dat vond ik niet fijn. Zonder dat even te vragen of te zeggen. Het is ook gevoelig. Hij wilde er waarschijnlijk wat aan doen, maar toch.

Welke lessen heb je geleerd?

Rustig blijven, niet in paniek raken. En maak er wat van. Toen ik in het ziekenhuis lag, kwamen mijn vriendinnen langs, dan gaat die tijd ook snel voorbij.

Ik wilde ook alles weten en keek veel op internet. Nu hoef ik het niet meer allemaal uit te pluizen. Het is nu weer voorbij. Het verhaal van de dokter is genoeg.

Hoe denk je over de toekomst?

Er bestaat een kans dat het weer terugkomt en dat ik nog eens geopereerd moet worden. Ik moet de rest van mijn leven op controle blijven komen. Ik ga nu een keer per jaar.

We konden een erfelijkheidsonderzoek doen, maar dat hebben we niet gedaan. Ik denk dat een gezin, kinderen krijgen en zo niet echt met mijn hart te maken heeft, dus daar denk ik niet echt over na. Dat litteken blijft er altijd zitten, maar verder is er geen reden om me zorgen te maken, het gaat nu goed.

Wat wil je graag worden later?

Eerst wilde ik rechten studeren en advocaat worden, maar nu wil ik misschien officier van justitie worden. De series die je op tv ziet, maken het vak misschien wel spannender dan het is. Maar het lijkt me wel gaaf.