Cyberpoli
Astma
Cyberpoli
Astma
Interviews
Een kunstkerstboom in de klas

Een kunstkerstboom in de klas

Ludmilla Brouwer (42) is de moeder van Ashley (17).

Was het meteen duidelijk dat Ashley astma had?

Nee, ze kreeg eerst penicillinekuren. Toen ze er zes in één jaar gekregen had, wilde ik dat ze doorgestuurd werd naar de kinderarts. We werden behandeld door de huisarts. Ze was toen twee jaar.

Wat is er toen gezegd?

Haar neusamandelen werden er eerst uit gehaald want die waren altijd ontstoken. Toen werd wel gezegd dat het waarschijnlijk astma was, maar dat kon beter vastgesteld worden als ze wat ouder was. Toen ze een jaar of drie was, werd het echt bevestigd.

Hoe deed ze het de eerste paar jaar?

In die tijd huilde ze veel als ze benauwd was, vooral ’s nachts. Dus dan ga je toch weer langs om te kijken en werden de medicijnen weer aangepast.

Zijn de klachten wel eens helemaal weggeweest?

Niet weggeweest, maar er waren wel periodes dat het minder werd. Dat heeft ook met het weer te maken. Als het vrieskou is, valt het wel mee, maar zodra het vochtig wordt, of als er pollen in de lucht komen, heeft ze meer last.

Roken jullie thuis?

Nee, sinds zij astma heeft en er steeds benauwd van werd, hebben we het roken binnen afgeschaft.

Heeft ze wel eens acuut astma gehad?

Nee, meestal was ik er op tijd bij.

Hoe deed je dat dan?

Vlak voordat ze een aanval krijgt, wordt ze prikkelbaar, huilerig en hoesterig. Dan zeg ik dat ze haar medicijnen goed moet nemen. Als ik merk dat ze ’s nachts ook last heeft met veel hoesten, dan maak ik een afspraak en laat ik haar onderzoeken.

Maak je je wel eens zorgen?

Ja, natuurlijk maak ik me vaak genoeg zorgen. Of ze haar medicijnen wel inneemt. Dat het een keer verkeerd gaat en dat ze geen adem meer krijgt en stikt. Vooral als ze echt benauwd is. Ik houd wel in de gaten of ze haar medicijnen goed inneemt. In principe doet ze het op de juiste manier, maar ze wil het nog wel eens vlug-vlug doen. Als ik dat merk moet ze het met mij erbij innemen. Dat doe ik dan een paar dagen, totdat ik het idee heb dat het weer goed gaat.

Vind je het moeilijk om haar los te laten?

In het begin wel, maar nu niet meer. Omdat ik er wel op vertrouw dat ze haar medicijnen goed inneemt. En omdat ze het aangeeft als het de verkeerde kant op gaat. Ze is daar wel zelfstandiger in geworden. Ze weet ook dat als ze het vergeet dat ze ook weer benauwd wordt.

Vind jij dat astma haar leven bepaalt?

Gedeeltelijk wel, want ze kan niet aan alles meedoen en daar moet ze dan rekening mee houden. Dat vindt ze soms wel eens moeilijk. Ze kan dan heel sacherijnig worden. Als er een activiteit op school was, skeeleren of naar kamp fietsen, kon ze vaak niet meedoen. Dan moest ze met de auto naar het kamp. Daar baalde ze erg van. En als ze naar de stad moest huilde ze in het begin als ze moest fietsen. Daar had ze geen adem voor.

Heb je op school uitleg gegeven?

Ik heb een gesprek gehad met de leerkracht en de medicijnen laten zien en hoe ze ingenomen moeten worden. Ze hebben wel het hele klaslokaal gesaneerd en zelfs een kunstkerstboom genomen in de klas.

Hoe ging het op school?

Op de lagere school was ze vrij vaak ziek. De leerkrachten wisten het wel, maar ze snapten het niet altijd. Als je zelf geen astma hebt, kun je niet echt goed rekening houden met een kind dat het wel heeft. Ze wordt sneller moe en sacherijnig, en heeft minder concentratie. We kregen regelmatig te horen dat ze zoveel miste. Maar ik hield haar niet voor niets thuis. Dan zagen ze haar soms buiten lopen, zonder koorts, en dan moest ik dat weer uit komen leggen. En van de Prednison werd ze ook niet helemaal lekker. Was ze twee weken thuis en dan zagen de klasgenootjes haar wel een keer buiten. Vervolgens gingen ze haar daarmee pesten. Omdat ze het niet snapten. Dat was op de middelbare school.

Hoe vond je het toen ze moest stoppen met haar vervolgopleiding?

We hebben er heel hard voor gevochten. We hebben veel gepraat, maar volgens school had het geen nut. Ze had een eindexamenopdracht niet gedaan die ze wel moest doen, en die mocht ze niet meer inhalen. We hebben veel ruzie gehad, maar op een gegeven moment moet je het accepteren.

Hebben jullie je huis gesaneerd?

Ja, er is iemand geweest om te kijken wat er moest gebeuren. We hebben speciale hoezen in bed, geen gordijnen, geen vloerbedekking en in het hele huis gladde vloeren. We hebben zelf geen last van astma, maar ik heb zelf wel last van hooikoorts. Daar gebruik ik soms ook Ventolin voor.

Hoe is het nou om twee kinderen met astma te hebben?

Bij de eerste was het moeilijker omdat we allerlei dingen aan moesten passen. Maar bij de tweede ben je erin gegroeid, gaat het meer automatisch. Je merkt het ook sneller op. Je wordt handiger. Als ik merkte dat de kleine benauwd werd, zette ik de babyinhaler gewoon op haar mond terwijl ze sliep en dan ademde ze het in. Bij het eerst kind deed je dat niet, die maakte je wakker.

Hoe zie je de toekomst?

Het gaat wel goed, ze weet eigenlijk niet beter. Ik denk dat het met ups en downs gaat, maar dat ze wel een gewoon leven kan leiden.

Welke lessen heb jij geleerd?

Dat je op moeten letten of je kind de medicijnen wel goed inneemt, maar dat je het niet in een isoleercel moet stoppen. Kinderen moeten zelf ook uit kunnen zoeken wat ze wel en niet kunnen hebben. Daar leren ze het meeste van. Als ze gaan logeren, en je vertrouwt het niet helemaal, dan bel je de ouders op of ze een beetje op willen letten.
In davos voel ik me beter Het is een leuke uitdaging om de wereld vanuit de beleving van kinderen te zien.
Volgend onderwerp